De compartimentalisering van leven
Leven
Ieder mens heeft een leven , dat van alles omvat, maar vooral een begin en een eind. Eigenlijk houdt daar de overeenkomst tussen mensen op, als je alleen maar kijkt naar het feit dat ze leven . Ieder mens wordt geboren en gaat ook weer dood. Voor sommige elementen van dat leven kun je overeenkomsten zien, als je maar niet te precies kijkt. Want zelfs de manier waarop mensen geboren worden of doodgaan is uniek voor ieder mens. Toch hebben we kans gezien om het leven in hokjes in te delen, ondanks het ontbreken van overeenkomsten op individueel niveau.
❣ IndexHokjes
Op het eerste oog lijkt het wel makkelijk een leven vol hokjes. Als het gaat om overleven is dat ook zeker waar. Het is tenslotte goed om voedsel en afval gescheiden te houden. Maar als je naar de natuur kijkt, zie je dat het geen onderscheidt maakt tussen voedsel en afval. Wat het
ene organisme afval noemt, dat noemt een ander organisme voedsel. Zo leven veel schimmels juist op dood materiaal of uitwerpselen van dieren. Er zijn zelfs mieren die plantenluizen houden omdat de luizen suikerwater afscheiden als een afval product van hun voedingsproces.
De natuur heeft het dus niet echt op met hokjes. In de natuur lijkt alles veel meer een proces waarbij iedere fase van het proces door een andere element van de natuur wordt uitgevoerd. Mensen hebben echter wel de neiging om alles in hokjes te stoppen. Van het begin van het leven, de geboorte, via termen als baby, peuter, kleuter, leerling, scholier, puber, jong-volwassene, volwassene tot bejaarde en het overlijden. Het zijn allemaal hokjes waarvan helemaal niet duidelijk is waar de grens met de voorgaande en volgende fase is. We kunnen bijvoorbeeld niet eens zeggen wanneer een embryo nu eindelijk leeft. Toch proberen we het leven in hokjes te stoppen, alsof de duidelijkheid van de hokjes het leven leefbaarder zou maken of zelfs maar begrijpelijker.
❣ IndexLeven in hokjes
Het lijkt er vaak meer op, dat leven betekent hokjes maken en rollen spelen. Maar is er ook maar iemand die zich bewust, werkelijk bewust, is van het feit of het moment waarop hij of zij van hokje en rol verwisselt. Hoeveel mensen gaan niet ‘s-ochtends op weg naar hun werk en merken dan plots dat ze niet meer aan thuis denken maar aan werk. Hoeveel andere mensen moet niet eerst helemaal op hun werk zijn en de eerste gesprekken met collega’s hebben gevoerd om het gevoel te hebben op hun werk te zijn. Toch hebben we het over een privé leven en een werk leven. Terwijl er tegenwoordig net zoveel mensen zijn die ‘s-ochtends direct na het opstaan al kijken of er e-mail is van hun werk als er mensen zijn die eerst een kop koffie moeten drinken. Blijkbaar trekt het leven zich niets aan van hokjes en wil het alleen maar geleefd worden, op welke manier maakt niet uit.
Echter als we over ons leven praten, dan doen we net alsof werken een andere vorm van leven is dan privé leven. Hoewel we dezelfde persoon zijn die werkt en een privaat leven heeft. Het grootste verschil tussen leven op het werk en privé is dat er meer mensen zijn die ons werk leven kunnen waarnemen en ons meemaken. Maar voor onszelf zijn het allemaal ervaringen, met vaak het enige verschil dat we ons emotioneel veel betrokkener voelen bij ons privé leven dan bij ons werkende leven.
Zo maken we wel meer hokjes in ons leven en laten we ons leven in hokjes dwingen. We laten ons leven zelfs in veel hokjes drukken van:
- de burger,
- de kiezer,
- de consument,
- de lezer,
- de kijker,
- de fan,
- de amateurkok,
- de moeder,
- de vader,
- enzovoort, enz., etcetera, etc.
Met bijna als minst belangrijke hokje:
- Mens
Terwijl we alleen al die hokjes kunnen zijn, omdat we mens zijn en een leven hebben.
❣ IndexMens
Als mens kunnen we ons leven dus compartimentaliseren, maar of dat ook een zinnige aanpak is, is maar zeer de vraag. Door al die hokjes is bijna onmogelijk om nog te weten wat wat is. Het
is als dat spreekwoord:
“Door de bomen het bos niet meer zien.”Dat geldt zo langzamerhand ook voor ons leven. We hebben lijkt het wel zoveel levens, dat we het leven zelf niet meer waarnemen. Terwijl de enige die leeft de mens is, die al die levens leeft. Maar we doen alsof ons leven bestaat bij de gratie van al die levens. Alsof het bos er is dankzij de bomen, terwijl het juist het bos is, dat het voor bomen mogelijk maakt om te bestaan. Wat dat betreft lijkt een mensenleven wel wat op een bos, waarbij iedere boom een activiteit is in het leven van een mens. Maar zoals al die bomen in het bos afhankelijk zijn van het bos, zo kunnen al die activiteiten alleen ervaren worden omdat een mens leeft. Ergens maakt dat het afzonderlijk benoemen van die bomen in het bos overbodig, net als het afzonderlijk benoemen van al die activiteiten. Behalve natuurlijk als je behoefte hebt om ervaringen uit te wisselen met anderen. Maar ja, dat is dus ook een activiteit die alleen mogelijk is dankzij het feit dat we leven.
❣ Index