De weg kwijt

Kwijt

Als we het zinnetje “de weg kwijt” gebruiken, dan is dat vaak in combinatie met iemands anders naam of in combinatie met de persoonsvormen jij of hij. Wat de meeste mensen vervolgens geloven, is dat de gebruiker van het zinnetje weet waar hij het over heeft en een goede inschatting kan maken van andere mensen. Er is dus niemand die zich afvraagt of de waarnemer niet de weg kwijt is. Dat zou wel heel vreemd zijn natuurlijk als je de weg kwijt bent om dan een ander te beschuldigen van dat wat jij kwijt bent.

↷ Index

De weg

Het begrip de weg is natuurlijk een synoniem voor het leven leiden zoals het hoort of zodat het begrijpelijk is voor anderen. Mogelijk komt het uit het nieuwe testament waar gezegd wordt dat Jezus de weg en het leven is. Er zijn wat dat betreft wel meer begrippen en spreekwoorden die

uit de bijbel zijn gehaald.

In het gezegde “de weg kwijt zijn” wordt dus de uitspraak gedaan dat iemand niet meer weet waar hij mee bezig is. Of eigenlijk dat wat de ander doet niet meer begrijpelijk is voor de waarnemers van zijn leven. Hoe belangrijk wij het vinden dat we het leven van anderen begrijpen blijkt uit het feit dat we meer spreekwoorden hebben voor ons idee dat de ander niet weet waar hij mee bezig is. Om er een paar te noemen:

De kluts kwijt zijn.

De draad kwijt zijn.

Het bijltje kwijt zijn.

De tramontane kwijt zijn.

Het stuur kwijt zijn.

Het hoofd kwijt zijn.

Een voor anderen begrijpelijk leven is dus erg belangrijk. Waarom weten de meeste mensen natuurlijk niet, maar dat zal ze niet weerhouden om toch een oordeel te hebben over het leven van anderen. Wat wel logisch is, omdat mensen altijd een oordeel hebben over het leven van anderen. Dat begint namelijk al van jongsaf aan. Wie herinnert zich niet hoe zijn familie tijdens de verjaardagsvisite zich druk maakte over die ene oom of tante die afwezig was. We leren dus al heel vroeg wat een slecht leven is en wat een goed leven. Waarna we zelf proberen om toch vooral niet het onderwerp van gesprek te worden op de verjaardagen waar we niet aanwezig kunnen zijn.

↷ Index

Impliceren

Nu impliceert het gezegde “de weg kwijt” iets heel bijzonders. Het impliceert dat er een weg is. Wat die weg precies is weten we eigenlijk niet, want er is nog nooit iemand geweest die duidelijk gemaakt heeft welke weg voor alle mensen geldt. Misschien mag je dan ook wel aannemen dat er geen weg is die voor alle mensen geldt. Misschien moeten we zelfs wel aannemen dat er helemaal geen weg is. Of dat als er een weg is, dat die voor ieder mens uniek en individueel is. Hoe vaak er ook misschien overeenkomsten zijn tussen de verschillende wegen van verschillende mensen. Dat betekent dus dat je heel vaak het idee zult hebben dat iemand de weg kwijt is als je naar zijn manier van leven kijkt. Maar of dat ook werkelijke zo is, wordt niet door de toeschouwers van een leven bepaald, maar door de eigenaar van dat leven zelf.

Het is dan ook wat vreemd om op basis van je waarneming van iemands gedrag, de conclusie te trekken dat hij of zij de weg kwijt is. Ten eerste zie je maar een klein deel van iemands leven, alleen dat deel waarbij jij toevallig aanwezig bent. Ten tweede weet je niet wat de oorzaak is voor iemands gedrag. Dus kun je ook geen conclusie trekken over de oorzaak.

↷ Index

Conclusies trekken

Je zou eigenlijk kunnen stellen, dat iedere keer dat buitenstaanders de conclusie trekken op basis van gedrag dat ze bij anderen waarnemen, dat die ander de weg kwijt is, dat ze

zelf de weg kwijt zijn.

Ze vergeten namelijk het feit dat er geen weg is die voor iedereen geldt. Ook al hebben hun ouders en de samenleving hun dat idee gegeven.
Ze vergeten dat ze niet weten wat de oorzaak is voor het gedrag van de ander. Dus kunnen ze ook geen conclusie trekken over de oorzaak voor het gedrag.
Ze vergeten dat het gedrag van mensen vele oorzaken kan hebben, dus gedrag kan nooit de basis vormen voor een conclusie over iemands psyche. Niet voor niets laten rechters misdadigers, waarvan ze vermoeden dat ze psychische problemen hebben, onderzoeken door gespecialiseerde psychiaters en psychologen.
Ze vergeten dat ze maar zo weinig van het leven van anderen mensen zien, dat ze geen conclusie kunnen trekken over het leven van de ander. Ze hebben namelijk geen compleet beeld van de ander, dus het kan eenmalig gedrag zijn wat ze hebben gezien.
Ze vergeten dat het trekken van conclusies zinloos is, want conclusies veranderen de wereld niet. Ze veranderen ook de situatie niet waarop de conclusie gebaseerd werd.
Ze vergeten dat ze zelf vaak niet weten op basis van welke informatie ze tot hun conclusie komen en welke normen ze daarbij gebruiken en welke factoren invloed uitoefenen op hun conclusie. De vraag is dus maar of ze een objectieve conclusie trekken.

Waar het dan op neerkomt is dat het eigenlijk zinloos is om de conclusie te trekken dat iemand de weg kwijt is. Want de kans is groot dat je tot die conclusie komt omdat je jezelf herkent in de ander en van je eigen leven vindt dat het niet loopt zoals je wilt. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het leven van de ander niet verloopt zoals hij of zij dat wil. We hebben tenslotte allemaal ons eigen leven en onze eigen weg te gaan, hoe vreemd het er van de buitenkant ook uit mag zien.