Edith Piaf, La vie en rose, haar museum

Inleiding

Algemeen

Edith Piaf is misschien wel de grootste chanson zangeres van Frankrijk geweest. Haar bijnaam was “De mus van Parijs” of “Het meisje mus”, verwijzend naar haar achternaam; Piaf betekend namelijk mus, en naar haar lengte, zij was namelijk maar 1.40 meter lang.

Edith is niet oud geworden, maar heeft in haar korte leven veel meegemaakt en heeft heel snel en intens geleefd. Er is zelfs een museum aan haar alleen gewijd en wordt haar graf nog steeds zeer veelvuldig bezocht. Beiden bevinden zich in Parijs.

Stappen

Het musée Edith Piaf

In het voormalige appartement waar Edith heeft gewoond, is nu een museum ter hare ere ingericht. Het staat aan de 5 Rue Crespin du Gast in Parijs, is (op afspraak) geopend tussen 13.00 en 18.00 uur en is gratis te bezoeken.

Het in 1977 door Bernard Marchois opgerichte museum (14 jaar na de dood van Edith) geeft een rondleiding door de 2 kleine kamers, waarbij Edith Piaf zelf haar levensverhaal verteld. In de twee knusse kamers zijn veel persoonlijke bezittingen van Piaf te bewonderen, zoals onder andere schilderijen, kleding, gouden platen e.d.

Marchois die ooit twee biografieën over Edith Piaf heeft geschreven, is nog steeds de directeur van het museum. Edith een artieste die een goed beeld heeft neergezet van het Parijs van de vorige eeuw.

Haar graf

Edith Piaf is na haar dood begraven op de grootste begraafplaats van Parijs, de “Cimetière du Père-Lachaise”. De begraafplaats aan de 16, Rue du Repos, heeft een totale oppervlakte van 47 ha en herbergt 70.000 graven. Bij de ingang is het mogelijk een kaart met rondleiding te kopen. Naast de wereldberoemde Piaf liggen hier nog meer beroemdheden zoals onder andere:

Mollière
Proust
Bellini
Chopin
Simone Signoret
Oscar Wilde
Jim Morisson

Ondanks de vele beroemdheden die er liggen, is het eenvoudige zwart marmeren graf van Edith Piaf (te vinden in laan 97) het meest bezochte van de gehele begraafplaats.

Korte biografie Piaf

Edit Piaf was een markante zangeres. Gevormd door haar leven wist zij met haar chansons haar landgenoten (en velen bewonderaars buiten Frankrijk) diep te raken. Hier een korte beschrijving over haar leven, want ondanks haar korte leven heeft zij zoveel meegemaakt en bereikt wat niet in een paar woorden te omschrijven is.

Edith Giovanna Gassion werd op 19 december 1915 geboren in een van de armste wijken van Parijs, namelijk Ménilmontant. Haar ouders waren de kroegzangeres Anita Maillard en de acrobaat Louis Alphonse Gassion. Edith had een niet bepaald gelukkige jeugd, zij wordt na haar geboorte na twee maanden verwaarlozing overgedragen aan haar vader. Ook deze kan niet goed voor haar zorgen en na de (Eerste Wereld) oorlog stuurt hij Edith naar zijn moeder. Hier krijgt zij hersenvliesontsteking en raakt voor enkele jaren blind, maar is wel gelukkig bij haar oma.

Wanneer Edith 7 of 8 jaar oud is gaat zij terug naar haar vader. Hij stuurt haar niet naar school, maar laat haar voor hem werken. Hier, op straat, leert Edith zingen. In 1935 wordt zij ontdekt door nachtclubeigenaar Louis Leplee, die vlak voordat Edith succes krijgt, wordt vermoord. Edith is de hoofdverdachte, maar wordt later vrijgesproken.

Na deze enorme tegenslag leert Edith Raymond Asso kennen. Hij is onder andere een tekstschrijver. Hij neemt Edith onder haar hoede, haalt haar uit het criminele circuit en geeft haar de naam Piaf. Vanaf dat moment begint haar carrière te bloeien en volgen vele hits.

Piaf die in de Tweede Wereldoorlog geliefd was bij zowel bezetter als eigen volk, schreef gedurende de bezetting het wereldberoemde nummer “La vie en rose”. Na de oorlog reikt haar ster, als de zangeres met het speciale stemgeluid, als maar hoger.

Edith heeft zich altijd ingezet voor aankomend talent, waaronder onder andere Charles Aznavour en Yves Montand.

De zangeres van “Non, je ne regrette rien” en het eveneens beroemde “Milord” was erg hard voor zichzelf. Haar gezondheid ging hard achteruit aan het einde van de jaren 50 van de vorige eeuw, maar ze bleef optreden en haar stem bleef krachtig. In 1960 stortte ze op het podium in en gaf bloed op.

Op 10 oktober 1963 overlijdt de in coma liggende Edith Giovanna Gasson aan de gevolgen van lever kanker. Er was een einde gekomen aan het leven van een vrouw die kracht en tragedie uitstraalde, maar die vol humor en liefde zat. Haar lijfspreuk was “Ik heb nergens spijt van”.

Edith werd begraven op Père Lachaise in Parijs. Tijdens de uitvaart waren honderdduizenden mensen op de been in Parijs en werd de begraafplaats geblokkeerd door meer dan 40.000 fans. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog was dit het enige moment dat het hele verkeer in Parijs stil lag.

Tekst La vie en rose

De tekst van het lied “La vie en rose” dat Piaf schreef tijdens de bezetting van de Tweede Wereldoorlog is als volgt:

Des yeux qui font baisser les miens (Hij heeft van die ogen die de mijne doen neerslaan)

Un rire qui se perd sur sa bouche (een lach die op zijn mond verdwijnt)

Voilà le portrait sans retouche (Dit is het ongeretoucheerde portret)

De l'homme auquel j'appartiens (Van de man bij wie ik hoor)

Quand il me prend dans ses bras (Wanneer hij me in zijn armen neemt)

Il me parle tout bas (En zachtjes wat tegen me zegt)

Je vois la vie en rose (Dan zie ik het leven door een roze bril)

Il me dit des mots d'amour (Hij zegt me liefdeswoordjes)

Des mots de tous les jours (Alledaagse woordjes)

Et ça me fait quelque chose (En dat doet me iets)

Il est entré dans mon coeur (Hij is in mijn hart binnengedrongen)

Une part de bonheur (Een portie geluk)

Dont je connais la cause (Waarvan ik de oorzaak ken)

C'est lui pour moi (Het is hij voor mij)

Moi pour lui dans la vie (Mij voor hem in het leven)

Il me l'a dit, l'a juré (Hij heeft het me gezegd, het gezworen)

Pour la vie (Voor het leven)

Et dès que je l'aperçois (En zodra ik hem opmerk)

Alors je sens en moi (Dan voel ik)

Mon coeur qui bat (Mijn hart kloppen)

Des nuits d'amour à plus finir (Eindeloze liefdesnachten)

Un grand bonheur qui prend sa place (Een immens geluk dat zijn plaats inneemt)

Des ennuis, des chagrins s'effacent (Verveling en verdriet gaan over)

Heureux, heureux à en mourir (Gelukkig, zo dolgelukkig)