Liesje en de Vlekkenpopjes deel 2

Inleiding

Dit verhaal is bedoeld om voor te lezen aan kinderen vanaf een jaar of 4. Het is een grote hit in mijn omgeving....

Liesje en de Vlekkenpopjes Deel 2

En daar had ze gelijk in. Toen ze aankwam op het schoolplein kwam Daniel langsgerend, stootte haar aan en ze struikelde vlak voor de deur van de school. Nog een grote groene veeg erbij, op haar knie. Iedereen die het zag, lachte haar uit en het huilen stond Liesje nader dan het lachen.

’s Avonds, toen ze weer in haar eigen bed lag en mama haar welterusten zoende en het nachtlampje naast haar bed aandeed, hoorde Liesje een zacht geritsel in de hoek van de kamer. Ze dacht eerst dat het Snuitje, haar hamster, was. Ze had hem Snuitje genoemd omdat hij de enige in de hele wereld was, die haar altijd zo lief aankeek. Met van die mooie, bolle ronde oogjes, net alsof hij wilde zeggen, voor mij maakt het niet uit hoor, ik vind jou toch wel aardig. Alleen kwam het geritsel niet van Snuitje. Want ze had maar één hamster en ze hoorde toch echt meer geritsel dan dat. Liesje wist niet of ze nu bang moest zijn of nieuwsgierig. Zou ze het licht aandoen? Of mama roepen? Mama zou toch alleen maar boos worden en zeggen dat ze niet moest zeuren en moest gaan slapen, morgen was er weer school. Liesje koos voor het eerste. Ze deed het licht aan en schrok zich een hoedje.

Op de hoop vieze kleren, die ze op de grond naast haar stoel had gegooid, zag ze iets bewegen. Een grote, enge spin misschien? Jakkes! Ze bleef op de rand van haar bed naar het stapeltje zitten staren zonder met haar voeten op de grond te komen. Dat durfde ze niet, stel je voor dat die spin haar in haar teen zou bijten. Omdat Liesje zo goed stil kon blijven zitten, net zoals bij oma en in de klas, duurde het niet lang voordat ze te zien kreeg wat er nu bewogen had in haar stapel kleren.

Drie kleine poppetjes kropen langzaam tussen haar sokken en haar spijkerbroek naar boven. Een klein lichtbruin meisjespoppetje met een staartje op haar hoofd, een groot dik grijszwart mannetje met enorme spierballen met zijn haar in de war en een raar soort groen wezentje, dat wel een beetje op een kaboutertje leek. Liesje keek haar ogen uit. Zoiets had ze nog nooit gezien. Zou ze aan het dromen zijn? Dat moest wel, dit kon niet echt zijn, dit was vast een droom. Maar ach, als dit een droom was, dan was het in ieder geval een leuke. Leuker dan op school zitten en gepest worden. Leuker dan een zuchtende mama en een boze papa. Dus bleef Liesje geduldig op het randje van haar bed zitten wachten.

Langzaam kwamen de poppetjes haar kant op. Ze hoorde wel wat gemompel maar ze kon niet verstaan wat ze zeiden. Het klonk in ieder geval niet onaardig. Naarmate de poppetjes dichterbij kwamen kon ze zelfs al een beetje zien dat ze gezichtjes hadden, lieve gezichtjes. Daardoor overwon Liesje haar angst en zette haar blote voetjes op de vloer. Ze werd nieuwsgierig naar wat ze te zeggen hadden en boog voorover om de poppetjes beter te bekijken. “Hé daar!” hoorde ze opeens zeggen. “Zet je voeten eens wat dichterbij. Dan hoeven wij niet zo ver te lopen.” Liesje bedacht dat dat geen kwaad kon en zette haar voeten wat verder van het bed af.

Wil je meer lezen over Liesje...?