Pizza in een handomdraai
Even snel eten en toch gezond. Een diepvriespizza staat vaak bol van de toevoegingen en valt eigenlijk vanzelf al af. Zelf maken is een optie en eigenlijk bijna net zo snel klaar als zo'n diepvriesspecialiteit. En natuurlijk vele malen lekkerder door alle verse en pure ingrediënten die gebruikt zijn. Daarom een gezond, lekker en vooral creatief snelrecept voor pizza, waar je ook nog eens van alles en nog wat op kunt variëren. Even de koelkast in, de restjes opmaken en de pizza is al bijna klaar.
Ingredienten
- 1 kant en klaar pak pizza, bijvoorbeeld van Koopmans
- 2 kleine blikjes tomatenpuree
- 2 uien
- 3 paprikaatjes
- 1 pak ham
- 2 tomaten
- eventueel ananas
- boter
- olijfolie
- geraspte kaas
- 200 cl water
- Italiaanse kruiden
Bereiding
Voeg het pak pizza met het water in de kom en kneed met de kneedhaak totdat er geen klontjes meer overblijven. Vervolgens de olijfolie er bij gieten en dit geheel kneden tot een deegbal. Als deze deegbal mooi egaal van vorm is (goed kneden is een voorwaarde)het aanrecht of een bakplaat bestrooien met bloem. Dit is een foefje, want dan blijft tijdens het rollen de pizza niet aan de ondergrond vastplakken.
Ondertussen het deeg 15 tot 20 minuten laten rijzen onder een vochtig doekje Snij tussendoor alle groenten. Als het deeg gerezen is kun je de bal met een deegroller uitrollen tot er een platte schijf ontstaat. Even de bakplaat invetten en daar het deeg op leggen. Smeer de tomatenpuree op de bodem en verspreid deze tot 1 cm van het randje. Vervolgens de Italiaanse kruiden over de tomatenpuree strooien en de gesneden groenten verdelen over de bodem van de pizza. De rand ongeveer 1 centimeter vrijhouden! Als laatste mag de kaas over de pizza.
Verwarm de oven voor en als deze 220 graden heeft bereikt, deze in de oven plaatsen en twintig minuten laten bakken. Daarna is de pizza klaar voor gebruik.
De geschiedenis van de pizza
Volgens de overlevering moest de Trojaanse held Aeneas een stad stichten en dat werd Rome. Daar gebruikten ze ronde Turkse broden die de basis vormden van de pizzabodem. Daarna verdween de lekkernij weer in de vergetelhoek. Pas in de 17e eeuw werd weer melding gemaakt van pizza's die als boerengerecht werden gezien en alleen door de allerarmsten werden gegeten. De pizzabakkers werden in het Italiaans pizzaioli genoemd.
Dat kabbelde een beetje voort tot 1889. Toen werd Raffaele Esposito, de beroemdste pizzaiolo van Napels, uitgenodigd door koning Umberto I en zijn vrouw Margaretha. Hij moest een pizza in het paleis komen bakken. Speciaal voor deze gelegenheid bedacht hij de pizza met tomatensaus, mozzarella en basilicum. Niet alleen lekker, maar ook voorzien van de kleuren die corresponderen met de vlag van Italië. De koningin was er weg van en sinds die tijd gaat deze pizza door het leven als pizza Margherita.
In Amerika bedachten geëmigreerde Italianen een eigen variant met een veel dikkere bodem en meer ingrediënten. Dat beïnvloedde ook de Europese keuken, met als gevolg dat de piza meer en meer werd gezien als een hoofdmaaltijd waarop allerlei variaties mogelijke zijn.