Wie is Joe Jackson
Inleiding
Joe Jackson (David Ian Jackson, Burton-On-Trent, 11 augustus 1954) is ongetwijfeld een van de grootste en meest veelzijdige artiesten die de Britse pop historie heeft voortgebracht. Het wek van deze bijzondere zanger, pianist, saxofonist en componist is heden ten dage nog net zo relevant als ruim dertig jaar geleden toen hij zijn eerste plaat uitbracht. Biografie van deze muzikale duizendpoot.
Beethoven
Lange tijd deed het verhaal de ronde dat de vader van Joe Jackson in de jaren vijftig arrangeur en musicus in een jazzband zou zijn geweest. Van hem zou hij dus zijn talent hebben geërfd. Niks is minder waar. Pa Jackson werkte als bouwvakker en was verre van muzikaal. In werkelijkheid ontdekt Joe zijn talent en liefde voor de muziek als hij zich op de lagere school noodgedwongen aanmeldt voor vioolles. Hij hoeft dan namelijk niet mee te doen aan sport waar hij een gruwelijke hekel aan heeft. Als tiener koestert hij een voorliefde voor klassieke componisten als Stravinsky, Bartók, Sibelius, maar vooral Beethoven, al luistert hij ook naar Soft Machine, King Crimson en kan zelfs glamrock zijn goedkeuring wegdragen. jazz behoort eveneens tot zijn favorieten. Het tekent de musicus die later in zijn werk zo'n ongelooflijke veelzijdigheid zal cultiveren.
Piano
Na van viool te zijn overgestapt op piano wint Joe Jackson met een door hem geschreven instrumentaal stuk een beurs voor The Royal Acadamy Of Music in Londen. Hij doet er compositieleer, maar studeert uiteindelijk af als percussionist. Intussen heeft hij de nodige live-ervaring opgedaan door in Porthsmouth, waar hij lang woont, zowel alleen als met diverse bandjes op te treden. Het tijdsbeeld is echter rigoureus aan het veranderen. Geínspireerd door punk en new wave richt hij The Joe Jackson Band op en stort zich ondanks zijn klassieke achtergrond vol overgave in de rock & roll. Het explosieve debuut Look Sharp! dat in 1979 verschijnt slaat in als de spreekwoordelijke bom.
New Wave
Samen met onder andere Elvis Costello en Graham Parker geldt Joe Jackson al gauw als een van de angry young men van de Britse new wave. Het is een term die hij zelf met een korreltje zout neemt. Zijn puntige, gejaagde rocksongs en niet mis te verstane maatschappijkritiek sluit wel enigszins aan bij het tijdsbeeld, al neemt hij in zijn soms vinnige teksten evengoed zijn tijdgenoten op de korrel. Daarnaast is hij qua stijl niet voor één gat te vangen. Na het laatste concert van The Joe Jackson Band eind 1980 stort hij zich in de meest uiteenlopende muzikale projecten. Het eerste album waarmee hij vriend en vijand verrast is Joe Jackson's Jumpin' Jive, een collectie covers van klassieke swing- en jumblues-songs uit het bigband tijdperk van mensen zoals Louis Jordan, Cab Calloway, Louis Armstrong en Lester Young.
Latin
Niet lang daarna verkast hij naar New York waar hij twee decennia zal wonen. Via een plaatje van The Fania All Stars waar hij in een platenzaak tegenaan loopt, raakt Jackson in de ban van salsa en bezoekt hij met grote regelmaat concerten en de vele latin clubs in zijn nieuwe woonplaats die een grote Portoricaanse gemeenschap herbergt. Samen met jazz vormt latin een prominente invloed op het album Night And Day, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de ravissante percussioniste Sue Hadjopoulos. Het is tot op de dag van vandaag vanuit commercieel oogpunt niet alleen zijn best verkochte, maar ook zijn bekendste werk. Joe denkt evenwel altijd een stapje vooruit en laat zich weinig gelegen liggen aan marketingstrategieën, hitparades en verkoopcijfers.
Symfonie
Onder het motto dat een musicus moedig genoeg moet zijn om zichzelf telkens opnieuw uit te vinden is Joe jackson niet bang voor verandering. Zijn volgende platen zijn steeds minder popgericht. Hij maakt kamermuziek, een volledig instrumentaal orkestalbum, soundtracks en schrijft een heuse symfonie. Hij speelt piano in de film The Greatest Game Ever Played van Bill Paxton uit 2005 en trekt datzelfde jaar met Todd Rundgren en het strijkkwartet Ethel door Amerika en Europa. Dit wordt zelfs zijn meest flexibele fans wat te gortig. Jackson vindt dat je van een zichzelf respecterende artiest nu eenmaal mag verwachten dat die zichzelf ontwikkelt en telkens nieuwe muzikale gebieden exploreert.
Oost-Berlijn
In 2005 zoekt hij echter ook na lange tijd de leden van de oorspronkelijke Joe Jackson Band weer op. Met Graham Maby (bas), Gary Sanford (gitaar) en Dave Houghton (drums) neemt hij Volume IV op; een vervolg op het klassieke drieluik dat een kwart eeuw eerder begon met Look Sharp!, gevolgd door I'm The Man en Beat Crazy. Voor even grijpt hij terug naar de punkachtige sound waar het allemaal mee begon. Ondertussen is Jackson van New York naar Oost-Berlijn verhuist waar hij Rain opneemt met enkel begeleiding van bas, drums en piano. Het is een van zijn meest consistente cd's waarop hij de liedjes slim doorspekt met citaatjes uit de muziekgeschiedenis en van zichzelf. Handig manoeuvreert hij tussen allerhande stijlen die hij ooit heeft gespeeld. Van klassiek en jazz tot puntige, melodische pop en zijn beproefde melancholische ballads. Op het podium wordt deze tot op het bot gestripte begeleiding voorlopig gehandhaafd, maar bij de wispelturige Joe Jackson weet je nooit wat zijn volgende stap zal zijn.
Discografie
- Look Sharp! (1979)
- I'm The Man (1979)
- Beat Crazy (1980)
- Joe Jackson's Jumpin' Jive (1981)
- Night And Day (1982)
- Mike's Murder (1983)
- Body And Soul (1984)
- Big World (1986)
- Will Power (1987)
- Live 1980/86 (1988)
- Tucker/The Man And His Dream (1988)
Foto: Rykodisc - Blaze Of Glory (1989)
- Laughter & Lust (1991)
- Night Music (1994)
- Heaven & Hell (1997)
- Symphony No. I (1999)
- Summer In The City/Live In New York (2000)
- Night And Day II (2000)
- Volume IV (2003)
- Afterlife (2004)
- Rain (2008)