Wie is T-Bone Walker

Inleiding

"Alles wat ik op het podium doe heb ik geleerd van T-Bone Walker.', zei Chuck Berry ooit. Aaron Thibeaux Walker (1909 - 1975) zoals zijn echte naam luidt was ook van grote invloed op het werk van B.B. King en Jimi Hendrix waardoor hij aan de basis stond van hun succes. Hij was een begenadigd zanger, pianist en componist, maar bovenal een uitmuntend gitarist met een uitgesproken en veelgekopieerde stijl. Als een van de eersten nam T-Bone Walker bluesplaten op met een elektrisch versterkte gitaar. Portret van deze pionier en blueslegende.

Blind Lemon Jefferson

Op zijn twaalfde krijgt de aan het begin van de vorige eeuw in Linden, Texas geboren Aaron Thibeaux van zijn moeder een banjo cadeau. Op zijn zestiende schakelt hij over naar gitaar maar in de 16-koppige schoolband blijft hij voorlopig nog banjo spelen omdat hij merkt dat die boven alle andere instrumenten uit klinkt. Een indicatie voor de weg die later zal volgen. T-Bone Walker wordt sterk beïnvloed door Blind Lemon Jefferson, een huisvriend van de familie Walker. Die adopteert Aaron als zijn protégé, brengt hem de eerste elementaire kneepjes van het gitaarspelen bij en neemt hem mee als begeleider op tournee. De jonge gitarist ontwikkelt zich verder als autodidact en staat al gauw in het middelpunt van de belangstelling. Na het winnen van een amateur-show mag hij een week lang met de bigband van Cab Calloway optreden.

Charlie Christian

Van Cab Calloway krijgt T-Bone Walker de kans om in elk van de shows in die week een gitaarsolo te spelen wat resulteert in een platencontract voor Colombia Records waar hij zijn debuutsingle Witchita Falls met b-kant Trinity Blues River opneemt onder de naam Oak T-Bone waarbij dat laatste een verbastering is van Thibeaux. Hij speelt met diverse in Texas gestationeerde bands waarvan de 16-koppige Lawson Brooks Band met wie hij tot 1934 regelmatig optreedt de bekendste is. In diezelfde periode raakt Walker bevriend met de legendarische jazz gitarist Charlie Christian met wie hij enige tijd een spraakmakend duo vormt. Aan hun samenweking komt een voortijdig einde als Christian in 1942 op zeer jonge leeftijd ten gevolge van tuberculose komt te overlijden.

Elektrische gitaar

T-Bone Walker mag zich een van de pioniers van de elektrische gitaar noemen. Zijn stijl waarin jumpblues en jazz belangrijke ijkpunten zijn is welhaast uniek te noemen. Naar verluidt zou hij de eerste musicus in de geschiedenis zijn die het elektrisch versterkte instrument voor een publiek bespeeld. In tegenstelling tot veel collega´s die blues spelen is hij al vroeg in zijn carriere mateloos populair bij een groot publiek. Zijn spectaculaire live-shows liegen er dan ook niet om. T-Bone Walker speelt met zijn gitaar op de rug of met zijn tanden en maakt niet zelden een spagaat op het podium. Jimi Hendrix (Wie is Jimi Hendrix?) , die van kinds af aan een grote fan is, heeft dat goed bestudeert en al die trucjes van hem overgenomen.

Stormy Monday

Vanaf het begin van zijn loopbaan heeft T-Bone Walker een indrukwekkend aantal platen uitgebracht. Het zwaartepunt ligt daarbij op de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw. Succesvolle singles die hij destijds uitbracht zijn onder andere T-Bone Shuffle, T-Bone Blues, Don´t Throw Your Love At Me, Papa Ain´t Salty en Bobby Sox Blues. Het allerbekendst is echter Call It Stormy Monday (But Tuesday Is Just As Bad). Een onvervalste klassieker in de volksmond ook wel gemakshalve Stormy Monday genoemd. Volgens B.B. King (Wie is BB King?) was dat het nummer dat hem ertoe aanzette om gitaar te gaan spelen. In het daaropvolgende decennium doet T-Bone Walker het wat rustiger aan al brengt hij wel nog enkele sterke albums uit zoals I Want A Little Girl (1968) en Good Feelin (1970) waarvoor hij een Grammy wint.

The Blues Hall Of Fame

Begin jaren zeventig wordt T-Bone Walker steeds vaker geplaagd door hardnekkige buikkrampen wat van grote invloed is op zijn werk. Steeds vaker ziet hij zich vanwege zijn fysieke conditie genoodzaakt geplande optredens af te zeggen. Als hij in 1974 ook nog eens getroffen wordt door een hersenbloeding verloopt zijn carriere helemaal op een slakkengangetje. Uiteindelijk komt hij maart 1975 na een volgende beroerte te overlijden ten gevolge van een bronchiale longontsteking. Hij is ter aarde besteld in The Inglewood Cemetary in Inglewood, Californie. T-Bone Walker is postuum opgenomen in The Blues Hall Of Fame (1980) en The Rock And Roll Hall Of Fame (1987

Discografie

Wie op zoek is naar het belangrijkste werk van T-Bone Walker op cd betreedt een mijnenveld vol slordige re-releases, halfbakken compilaties en dubieuze piraatuitgaven. Onderstaande zijn de meest relevante aanbevelingen.

T-Bone Blues (1960)
The Complete Imperial Recordings 1950 - 1954 (1991)
The Complete Capitol/Black & White Recordings (1995)
Blues Masters: The Very Best Of T-Bone Walker (2000)