Is ADHD het resultaat van een slechte opvoeding

Inleiding

Is ADHD bij kinderen het gevolg van een slechte opvoeding? Moeten de ouders van deze kinderen zich schuldig voelen aan de hyperactiviteit van hun kind, of is deze aandoening, die zo'n tien procent van onze jongeren treft, genetisch bepaald?

Ernstige hersenafwijking

Uit de resultaten van een recent én grootschalig Brits onderzoek die zopas officieel bekend werden gemaakt, blijkt onomwonden dat ADHD of hyperactiviteit een ernstige hersenafwijking betreft. Vooraleer tot dit belangrijke besluit te komen, analyseerden deze deskundigen het DNA-materiaal van zo'n vierhonderd ADHD-kinderen. Bij maar liefst vijftien procent van hen kwam men tot de verrassende vaststelling dat ze een ernstige afwijking hadden in hun genen, hun erfelijk materiaal dus. Zo misten deze deelnemers aan dit Britse in een chromosoom bepaalde DNA-delen of hebben ze die in andere gevallen zelfs dubbel. In de controlegroep van dit onderzoek, bestaande uit ruim duizend gezonde kinderen, lieten slechts zeven procent van hen een dergelijke afwijking van hun DNA-materiaal optekenen. In vergelijking met deze controlegroep, missen of dupliceren kinderen met ADHD véél meer stukjes uit de zo ingewikkelde DNA-puzzel. Deze vastelling is ongetwijfeld van bijzonder groot belang in de verdere ontwikkeling van een doeltreffende behandelingsmethode of van een geneesmiddel tegen deze ziekte. Het is meteen ook de allereerste keer dat onderzoekers een genetische link konden leggen naar ADHD.

Geen schuldgevoel meer

Deze resultaten staan dan ook in schril contrast met die van voorgaande studies. Bij die onderzoeken kwamen de deskundigen steeds tot het verrassende besluit dat ADHD géén aandoening was, maar het resultaat van een slechte opvoeding en dus van een slecht ouderschap. Dit recente Britse onderzoek is dus zéker ook voor de ouders van deze ADHD-kinderen enorm belangrijk. Zij moeten voortaan niet langer schuldgevoelens koesteren over de oorzaak van hyperactiviteit bij hun kind(eren).

Nog andere factoren

Geloven deze Britse onderzoekers in een échte doorbraak naar de oorzaak en in hun suksesvolle zoektocht naar een afdoend geneesmiddel tegen hyperactiviteit bij kinderen, dan is het nochtans niet iedereen met hen eens. Tegenstanders van hun stelling dat ADHD het gevolg is van een ernstige hersenafwijking, zijn ervan overtuigd dat meerdere factoren aan de basis liggen van deze kwaal. De meest vooraanstaande deskundigen terzake uit zowel België als Nederland kwamen echter reeds langer tot het besluit dat hyperactiviteit bij kinderen geen gevolg was van slecht ouderschap, maar wél van een genetische afwijking. Volgens hen is dit Britse onderzoek zonder meer baanbrekend. Met de resultaten ervan wordt de stelling van de Belgische en Nederlandse specialisten nu immers ook wetenschappelijk bewezen.

Gewijzigd gen

Het gemuteerde gen dat de Britse wetenschappers tijdens hun onderzoeken opspoorden, bevindt zich verwondelijk genoeg in hetzelfde gebied van de hersenen als de genetische varianten die altijd al geassocieerd werden met autisme en schizofrenie.

Conclusie

Het jongste onderzoek van deze Britse wetenschappers is niet alleen baanbrekend op het vlak van de behandeling van deze meer en meer vookomende aandoening. De resultaten zijn minstens even belangrijk voor de ouders van deze kinderen, die tot hiertoe met een immens schuldgevoel opgezadeld werden als zou ADHD het gevolg zijn van een slechte opvoeding. De resultaten van dit Britse onderzoek zijn ongetwijfeld ook van kapitaal belang in de verdere zoektocht én het op punt stellen van een afdoende behandeling van hyperactiviteit bij kinderen. ADHD is nochtans geen eksklusieve kinderkwaal. Ruim vijf porocent van onze volwassen bevolking heeft er eveneens mee te kampen.