Een veilinghuis kopen betekent risico nemen

Onderhandse verkoop voor de veiling uit, ondoorzichtige extra kosten, blunderende notarissen, een trage rechtsgang. Allerlei bijkomstigheden die een leuke al dan niet geplande aankoop van onroerend goed op een veiling fiks in de papieren kunnen laten lopen. Het is een wereld vol valstrikken en waar de rechterlijke macht, de notarissen en schuldeisers vrij baan hebben. De rechten van de koper zijn minimaal; die mag vaak alleen maar zijn portemonnee nog verder trekken. Zelfs als het huis op het laatste moment door de laatste bewoner helemaal gestript wordt. En als de bijkomende kosten de pan uitrijzen en de notaris extra onderzoek moet doen, wordt het allemaal nog duurder. Het bovenstaande klinkt allemaal zwartgallig, maar komt in de praktijk voor.

Mooi huis en vriendelijke eigenaar

Een bekende familie kreeg maanden terug een mail binnen van een openbare veilingverkoping van een huis waar ze hun zinnen op hadden gezet. De gemiddelde koopsom van dit type woningen over het jaar 2009 bedroeg twee ton. Ze brachten als eerste een bezoekje aan het huis en mochten het van de laatste eigenaar van boven tot onder bekijken. Het zag er goed uit. De voormalig eigenaar had een eigen bedrijf, maar was failliet gegaan. Hij was vriendelijk, deed nogal laconiek over de verkoop en vertelde dat heel veel in het huis aanwezig bleef. De badkamer, keuken, vaste bekleding rond de verwarming en ga zo maar door. Het pand was nog wel onderverhuurd, maar zijn huurders stonden hoog op de nominatie van de woningbouwvereniging om een ander huis toegewezen te krijgen.

Het duurde even, maar de aankoop verliep soepeltjes

De familie schakelde een aankoopmakelaar in die ze adviseerde een onderhands bod op tafel te leggen van iets boven de anderhalve ton. Het huis werd van de veiling gehaald en de bank ging zich beraden. Dat duurde meer dan een maand. Daarna kregen ze groen licht en mochten ze kopen. De transactie zou geschieden bij een door het veilinghuis aangewezen notaris. Inmiddels was de vorige eigenaar bezig met de verhuizing van zijn onderhuurders en leken de zaken soepeltjes te verlopen. Maar schijn bedriegt.

De eerste schrik kwam na vier weken nadat groen licht was gegeven bij het zien van de rekening van de notaris. Naast de genoemde extra kosten van zeventienduizend euro stond ook nog een een kleine zesduizend euro aan extra kosten op papier. Deze afrekening duurde zolang, omdat de griffiers bij de rechtbank het te druk hebben om een aankoop uit een failliete onderneming met spoed te behandelen. In tussentijd zagen onze bekenden de eigenaar steeds meer uit het huis slepen. Er werden andere deuren ingezet, de bekleding van de verwarming ging er uit en zelfs de douche werd gestript. De extra opgevoerde kosten hadden direct te maken met de faillissementsaanvraag van de vorige eigenaar. Dat deze extra kosten niet genoemd werden bij het kostenplaatje van de aankoop was volgens de notaris jammer, maar op een ondoorgrondelijke manier logisch.

Heel veel extra en bijkomende kosten

Het berekenen en aanvragen van de hypotheek en de bijstand van de makelaar waren bekend, maar kostten ook nog eens vijfduizend euro extra. De overdrachtsbelasting en extra notariskosten kwamen daar nog bovenop. Maar het ergste was dat het de vorige eigenaar te warm werd onder zijn voeten en dreigde om ten tijde van de overdracht het hele huis te strippen als de familie niet vijfduizend euro contant op tafel zouden leggen. Hij had nog steeds de sleutel en niemand kon hem er toe bewegen dat hij die afgaf. De familie konden geen kant op en stond met de rug tegen de muur. Ze zijn niet op zijn eis ingegaan, omdat de kans dat hij later terug zou komen met verdere bedreigingen te groot was. De politie deed niets en wist zelfs niet hoe de zaak officieel in elkaar zat.

Posten bij voor- en achterdeur

Uiteindelijk hebben vrienden ten tijde van de -dure- overdracht bij de voordeur en de achterdeur gepost. Gelukkig werd de eigenaar niet gesignaleerd. En gelukkig waren ook de onderhuurders vertrokken, anders hadden die met behulp van een deurwaarder uit huis gezet moeten worden. En de kosten daarvan zouden ook weer voor rekening van de koper zijn. Inmiddels heeft de familie de woning betrokken, maar voelt zich daar niet prettig en veilig. Omdat de woning uiteindelijk meer heeft ggekost dan de huidige markt er voor geeft, kunnen ze niets anders dan blijven zitten, de schuld afbetalen en het beste er van maken. Ze kopen nooit meer een huis op een veiling.