Niemand weet alles

“Niemand weet echt alles precies”, merkte mijn zoon van 7 vandaag op. Bovendien, vond hij mag je zelf weten of je in Jezus, de paashaas of sinterklaas gelooft. Ik kon dat natuurlijk alleen maar beamen. Terwijl hij verder filosofeerde over de aarde die blijkbaar rond is, terwijl mensen aan de andere kant toch echt niet op hun kop lopen, bleef ik nog wat langer steken bij wat hij eerder zei.

Als we later in het het restaurant (zonder kinderen) grote mensen-discussies hebben over wat er allemaal in de wereld gebeurt, en wat we daar van vinden, moet ik weer regelmatig denken aan mijn zoon. Eigenlijk is het een mooie ontdekking die hij zojuist heeft gedaan, en ik vraag me af of hij het zelf ook zo ervaart.

Grote mensen doen (soms) veel moeilijker over nieuw verworven inzichten en meningen. Als je zelf mag weten wat je vindt, en als niemand echt weet hoe het allemaal precies zit...waarom zijn we dan de hele dag zo druk bezig met elkaar te overtuigen? In de politiek is het belangrijk om ergens iets van te vinden en dat ook op zodanige manier over te brengen dat de ander misschien denkt dat er iets in zit. Maar wat maakt dat iemand ineens, of na een tijdje, tot andere inzichten komt? Wat is daar voor nodig? Gaat het dan om de kwaliteiten van de overtuiger, of heb je ook een goede ontvanger nodig?

In mijn werk met dementerende ouderen merk ik dat het mogelijk is om iemand die veel last van achterdocht heeft, toch uiteindelijk dat ‘vergiftigde’ kopje koffie – vrijwillig - te laten drinken. Hier is wel geduld en beleid voor nodig, en de oprechte bereidheid om je te verplaatsen in die ander. Je zou kunnen zeggen dat de oude man of vrouw erin getrapt is, je zou ook kunnen zeggen dat de verzorgende bijgedragen heeft aan de kwaliteit van het leven van iemand anders.

Als de koffie nou niet gedronken wordt, het nieuwe inzicht niet verworven wordt, of het idee niet aanslaat, aan wie ligt dat dan? Aan de verzorgende die haar werk niet goed doet, of had ze toch geen schijn van kans bij iemand die overtuigd is oog in oog te staan met een moordenares? Het is maar hoe je het bekijkt. Niemand weet het echt precies, en iedereen mag zelf geloven wat hij of zij wil, had mijn zoon al vastgesteld.

Veel mensen hebben een hekel aan deurbellers met koffertjes die het geloof aan de deur proberen te verkopen, maar tegelijkertijd kan het prachtig zijn om door nieuwe inzichten je leven te verrijken. Wie bepaalt wat de moeite waard is, en wat echt bijdraagt aan het leven? Soms weet je niet wat je mist. Hoe vaak wordt er niet gezegd: “als ik toen wist wat ik nu weet.....”

Zelf vind ik het wel een bevrijdende en spannende gedachte dat ik veel nog niet weet. Er kan dus nog veel gebeuren! In de tussentijd blijf ik nadenken over de wereld waarin wij leven, de vragen die vaak onbeantwoord blijven, de manier waarop wij met elkaar samen leven. Hoe draag je bij aan een samenleving zonder gelijk te willen hebben? Ik verkoop zelf geen bepaalde levensovertuiging, ga ook nooit het gesprek hierover aan met mensen die zich hiervoor inzetten door van deur tot deur te gaan. Ben ik dan een slechte ontvanger, ligt het aan de overtuigers, of hadden ze toch al geen schijn van kans bij mij?

In de verkiezingsprogramma’s, coalitiebesprekingen en later in de raadszaal wordt er veel beweerd. Veel overtuigers, veel ontvangers. De één drinkt zonder moeite de ingeschonken koffie, de ander houdt het bij water voor de zekerheid. Voorlopig zeg ik wat te zeggen heb, dat bevalt me het beste.Ook de koffie drink ik en ik ben zelfs blij als de tweede ronde langskomt. Of wat ik zeg, ontvangen wordt, weet ik niet zeker. En of ze het geloven...dat mogen ze zelf weten.