Parkeerbelasting en chipknip
Inleiding
Parkeerbelastingen vormen telkens weer een bron van ergernis, niet alleen geldt dit voor Nederlanders, maar ook voor buitenlandse bezoekers, waarbij naast de ergernis ook nog eens een flinke portie onbegrip naar voren komt.
Praktijkervaring
De meeste mensen komen met de parkeerbelasting in aanraking, als ze een parkeerbon onder de ruitenwisser van hun auto vinden. Mijn ervaringen op dit gebied reiken iets verder. Op grond van mijn kennis van de lokale heffingen, waar de parkeerbelastingen ook onder vallen, ben ik in opdracht van een gemeente in de grensstreek, aan de slag gegaan met het wegwerken van de bezwaarschriften die zich hadden opgestapeld, doordat de gemeente een aantal jaren eerder was gefuseerd met een tweetal andere gemeenten. In dat kader kreeg ik een mooi beeld van de diverse omstandigheden, waaronder een parkeerbon was opgelegd, en de motivatie van de bezwaarmakers die een ware bloemlezing vormde. Het zou de moeite waard zijn geweest om hier een boekje over te schrijven. Inmiddels zijn er de nodige jaren verstreken, en de herinnering was al naar de achtergrond verdwenen, totdat ik met de onderstaande kwestie werd geconfronteerd op het internet.
Chipknip en Europa
Vraag
In sommige gemeenten kan parkeergeld uitsluitend ter plekke met een chipknip worden betaald, wat specifieke problemen voor toeristen uit andere EU-lidstaten oplevert. Is dit niet in strijd met het vrij verkeer van diensten binnen de EU?
Antwoord
Nee
Een gemeente kan een dergelijke beperking rechtvaardigen met een dwingende reden van algemeen belang. In een recente Nederlandse rechtszaak had een buitenlandse bezoekster van een Nederlandse gemeente geklaagd dat zij geconfronteerd werd met een chipsysteem als exclusieve betaalwijze voor parkeren in de binnenstad. Het Nederlandse chipsysteem is niet verenigbaar is met chipsystemen in andere EU-lidstaten en is een toerist gedwongen om een Nederlandse chipkaart aan te schaffen. De parkeertarieven voor toeristen vallen in feite iets hoger uit dan die voor Nederlanders. Dit parkeersysteem zou buitenlandse toeristen (die zich als potentiële afnemers van diensten op het Europees recht kunnen beroepen) hinderen en zou een vorm van verkapte discriminatie zijn.
De Hoge Raad heeft, in afwijking van het eerdere advies van de Advocaat-Generaal, geoordeeld dat er bij dit parkeersysteem geen sprake is van een ongeoorloofde discriminatie van andere EU-onderdanen. De belemmeringen, die uitsluitend elektronische betaling oplevert, zijn naar het oordeel van de Raad niet wezenlijk. Bovendien wordt het eventuele ongemak gerechtvaardigd door de 'dwingende redenen van openbaar belang' die hieraan ten grondslag liggen. De gemeenten beargumenteren hun overstap naar elektronische betaalwijze als een manier om diefstal en vernieling van parkeerautomaten tegen te gaan om zo overlast voor het publiek te beperken en kosten te besparen
Opmerking
Op zich is het al opmerkelijk dat een bezwaarprocedure tegen een aanslag parkeerbelasting (de formele benaming van een parkeerbon) tot de hoogste rechtsinstantie, de Hoge Raad, is doorgedrongen. Het argument van discriminatie wordt met name door buitenlandse bezoekers gehanteerd, die geen begrip kunnen opbrengen voor het feit, dat zij weliswaar parkeergeld willen betalen, maar technisch dit niet kunnen. Gemeenten komen meestal met het argument dat er in de nabijheid een mogelijkheid is om een parkeerkaart met chipknip te kopen, en zodoende het verschuldigde parkeergeld te voldoen. Vaak is dit echter onvoldoende duidelijk voor de bezoekers aangegeven, en van klantvriendelijkheid getuigt dit ook niet. Deze bezoeker zal zich tweemaal bedenken voordat hij hier weer terugkomt.
Aangezien ik een dergelijke kwestie ook kreeg voorgelegd tijdens mijn, hierboven reeds gememoreerde werkzaamheden, zal ik u mijn beslissing niet onthouden.
Ik heb het bezwaar toegekend, en de aanslag vernietigd, waarbij als doorslaggevend argument het feit telde dat de aanslag al een aantal jaren bij de gemeente lag en op deze wijze de redelijke termijn verstreken was. Vaktechnisch noemt men dit ook undue delay, artikel 6 Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM) Uitleg: als u bezwaar maakt tegen een beschikking van de overheid, dan dient u dit binnen een termijn van zes weken te doen, echter het antwoord van de desbetreffende instantie is niet aan een termijn gebonden.
Parkeerbon hoeft niet meer achter de ruitenwisser gestopt te worden (2012)
Bron
Uitspraak in de zaak Parkeerbelasting van 8 juli 2005 (LJN: AR8934, Hoge Raad, 40375)